De prikkelingen gaan alweer door mij kop. De expositie is confronterend en verwarrend. De schilderijen komen binnen. Vanuit een technisch perspectief doet de gemiddelde tekening die ik van mijn kleinkinderen krijg niet onder voor deze schilderfratsels, stel ik vast. De bevrediging van de kunstschilder kent vele uitkomsten. Om mijn gemoedstoestand wat te beschermen ga ik ontmoetingen met kunstenaars liever wat uit de weg.
Behalve Bert. Bert is een gepensioneerde rentenierende in Italië neergestreken kunstschilder. Met Bert klikt het. Bert is mijn vakantie dorpsgenoot. Onlangs heb ik hem weer eens opgezocht. De opengetrokken fles piceno rosso bracht ons gesprek op het juiste niveau. De verfsporen op het plafond en de vloer maakte me duidelijke dat ik in zijn heiligdom, het atelier was beland. Het altaar was de schildersezel waarop een doek vol spetters stond te wachten om af te worden gemaakt. Of was het al klaar ?
Het doek inspireerde mij om Bert te confronteren met een dilemma. Iets waar ik ook mee worstel bij de creatie van mijn schrijfsels. Ik vroeg Bert naar wat bepaalt nu wat je gaat schilderen, waardoor laat je je primair leiden? Is het de artistieke vrijheid of laat je je leiden door de tucht van de markt, de macht van de potentiele koper, de recensies, de galeriehouders dan wel de kijkcijfers ?
Bert verliet zijn heiligdom en ik volgde hem naar het balkon. Het was alsof hij een goed decor zocht om zijn antwoord op de gestelde vragen te ondersteunen. Bert begon een monoloog.
‘In het begin van mijn leven deed ik wat de leraar zei, en deed mee aan de tucht van de markt. Ik moest geld verdienen om te eten en te leven. Nu maakt het me geen flikker meer uit wat men van mij en mijn werk vindt. De betekenis bepaal ik nu zelf. De onafhankelijk is mijn vrijheid.’
Positief geprikkeld werk ik verder aan mijn schrijfsels. Dank Bert!