De informatiestress over Corona slaat wat toe. Ik ben eigenlijk wel klaar met de berichtgeving, informatie, televisiebeelden, onroerende verhalen, en herhalingen. De sterftecijfers en nieuwe gevallen zijn gaan wennen en lijken niks meer voor te stellen. Het bravoure van het verslaan van het virus lees ik terug in de berichtgeving. De early-warning systemen voor het mogelijk weer opkomen van het virus zijn goed ingeregeld. Ik wil het onderwerp afsluiten, stoppen, een plaats geven. Ruimte maken, werken aan opbouw, de schouders er onder , de draad weer oppakken, de vrijheid opzoeken dat wil ik. Een soort van coronarites blokkeert mij.
De bevrijding is de hefboom voor het afscheid van de oorlog, rationaliseer ik maar. Hoewel ik nog nooit een echte oorlog heb meegemaakt, trek ik toch een parallel met de coronatijd. Ik gun mij nu de ruimte om die gedachte toe te laten. Naast de angst voor het virus zie ik meer. Onvoorstelbaar wat er in de gezondheidszorg is gebeurd. In de strijd tegen het virus worden bestaande systemen over boord gezet. Samenwerking over de muren van de verschillende gezondheidsorganisaties heen blijken een succesfactor. De opschaling van extra capaciteit is in record tijd gerealiseerd. De marktwerking is als sta in de weg uitgeschakeld. Dappere dokters en verplegers vormen samen met bestuurders het front. De gezondheidszorg kan zo in het guiness book of records.
De coronatijd maakt meer duidelijk. Het voorkomen van ziekte moet het zorgsysteem beschermen. Zorg dat mensen niet besmet raken, is de onderstroom van al die RIVM regelgeving. Uiteindelijk moet de preventie ons echt redden. Als ik niet naar de dokter of het ziekenhuis toe moet, is dat het beste en het scheelt ook bij de zorgpremie. Het klinkt goed, rationeel maar het is geen klein dingetje denk ik, die preventie. En als ik iets voorkomen heb is het dan goed voor mij, voor mijn buren, voor de buurt, voor de stad, voor het land? En hoe weet ik in de gemeenschappelijke koers van preventie nu wat ik voorkomen heb?
Je ziet wat je ziet maar niet wat er is. Strijden tegen wat je niet ziet, maar wel gaat komen als je niets doet, is het nieuwe normaal. Ik ben nog even niet los van die coronaritis