Regelmatig bezoek ik ziekenhuizen. In mijn hele leven heb ik veel ziekenhuizen bezocht. De meeste bezoeken waren gelukkig niet als patiënt of als familie daarvan. Ik kom er vaak voor mijn werk. Ik ga er professioneel heen zoals dat zo mooi heet.
Op tijd komen vind ik belangrijk. En voordat je in een ziekenhuis in bent , moet je veelal de nodige afstanden en barrières overwinnen; je kent dat wel parkeren, stuk lopen, de draaideuren door en de receptionisten voorbij, het bord met de bewegwijzeringen bestuderen dan de juiste route vinden. De stoelen van de wachtruimtes zijn veelal bezet en je vraagt je af komt dat nu omdat de bezoekers veel te vroeg zijn of komt dat het achter de gesloten deuren zo druk is.
Als ik professioneel naar een ziekenhuis ga ben ik meestal veel te vroeg. Ik wacht dan in de centrale hal. Een “terrasje” zitten en gewoon mensen kijken, is dan het gevolg. Je ziet, hoort, ruikt, proeft , voelt en interpreteert van alles.
Een man houdt de fruitmand stevig beet, gaat op bezoek en loopt direct door omdat hij weet waar hij moet zijn en waar hij op bezoek kan. Zou ze al uit de narcose zijn en is de operatie geslaagd ? Dan zie ik een mevrouw die net uit één van de lange gangen komt en aangeeft dat ze even zitten moet. Dat moeten is ook anderen opgevallen. Ze zegt tegen degene die net naast haar is gaan zitten dat ze even moet bijkomen van de eerste chemo . Op de roltrap zie ik een echtpaar op leeftijd, hij heeft een ballon bij zich. Ze zien eruit als blije toekomstige oppassers. Ik zie een medisch specialist die de hand geeft aan een man op leeftijd. Ze verdwijnen in een spreekkamer. Gaat daar verteld worden dat er geen uitweg meer is? Een echtpaar loopt met neergebogen hoofd het ziekhuis uit. Hij heeft de arm om haar heengeslagen. Waren ze net te laat ? In de hoek, voor de deuren waar de operatiekamers huizen, zie ik dat een vrouw haar op bed liggende moeder een kus geeft. Dan verdwijnt de moeder achter de deuren. De vrouw blijft verweesd achter, je ziet haar denken heeft deze operatie nog wel zin ? Het geluid van een spelend kind vult de hal. Een welkom geluid blijkbaar, veel gezichten richten zich op. Het kind heeft een tekening in haar handen en die is voor oma. Zou het haar laatste bezoek naar oma zijn?
Mijn horloge trilt, dat is een teken dat ik vijf minuten voor mijn afspraak ben. Meestal heb ik die tijd minimaal nodig om me even te resetten, ik zal niet ontkennen dat ik de emotie wat moet wegdrukken om de ratio weer toe te laten. Zo een hal went nooit. Het helpt wel te begrijpen waarom je de dingen doet die je doet. En ook hoe je kan bijdragen om lusten en lasten beter op elkaar af te stemmen. Ik word ook eens patiënt.
Ik kom en ben graag op tijd.