De warme dag had zijn tol geëist. Chiel probeerde te kijken naar de ritmisch op zijn neus glijdende zweetdruppels. De druppels kwamen terecht op de lege bidon. Zijn ogen raakten daardoor ook wat uit balans. Hij smachtte naar water. Chiel ergerde zich altijd aan mensen, die iets niet op tijd hadden gedaan. Nu hij in deze situatie zat, begon hij nog meer te zweten. De voeten trapten langzamer, alsof hij een berg op reed. In zijn ooghoeken zag hij ineens een verschijning. Zijn handen knepen de rembeugels in.
‘Dag mevrouw, mag ik u wat vragen?’
Chiel ontdeed zich van zijn bril en helm. Zijn ogen scande de vrouw en keken daarna haar snel recht in de ogen. Ondanks de dorst, beviel hem de aanblik.
‘Zolang het maar geen oneerbare voorstellen zijn, vind ik het prima.’
‘Mijn bidon is leeg en ik ben op zoek waar ik deze kan vullen. Heeft U een suggestie?’
Chiel zijn toon bevestigde zijn verlangen. Hij zag de vrouw licht bewegen. Hij eindigde na een tijdje weer bij haar ogen.
‘Zo een originele openingszin heb ik nog nooit van iemand gehoord. Een bidon vullen, ja zo ken ik er nog wel een paar. Ga thuis je bidonnetje maar vullen, viespeuk.’
De vrouw keerde om. Snel scande Chiel ook deze kant van de vrouw. Toch overheerste de dorst het andere verlangen.
‘Nee mevrouw, U begrijpt mij verkeerd. Ik heb reeds vele kilometers gefietst en ik heb mij vergist op de invloed van de zon in relatie tot de inspanning. Dat vergt blijkbaar meer vocht dan in mijn bidon kon.’
‘Val dood.’
En de vrouw wees op het bordje begraafplaats. Chiel zag niet meer naar de vrouw, en dacht aan de bloemen op de graven die met vers water werden verzorgd. Op elk hoek van het pad van de begraafplaats was wel een kraan.
‘Mevrouw, wat ben ik U dankbaar,’ riep Chiel haar nog na.